هرمز یک جزیره رنگی رنگی

هرمز یا هرمزد (گرفته شده از اورمزد یا اهورامزدا، نام خدای یکتای ایران باستان) نام بندری معتبر در مصب رود میناب با خلیج فارس بوده. شهر میناب کنونی بر روی خرابه‌های این بندر ساخته شده. هرمز قدیم، اوایل عهد مغول تجارت پر رونقی داشته‌. با هجوم مغول‌ها در حدود سال ۷۰۰ هجری، مردم شهر هرمز ابتدا به جزیره‌ی قشم و بعد از اون به جزیره ی هرمز که در اون زمان زرون (معرب اون جرون، که بعدها نام بندری در محل بندرعباس کنونی شده و به تلفظ پرتغالی بندر گمبرون گفته می‌شده) نام داشت کوچ کردن و شهری در اون‌جا بنا کردن و نام اونو به یاد شهر قدیم خودشون، هرمز گذاشتن.  

به تدریج و طی قرون بعد، این شهر نام خودش رو به همه‌ی جزیره‌ای که توش قرار داشت داد و بندر جرون (گمبرون) نام خودشو از اون گرفت. عظمت شهر و جزیره ی هرمز به قدری شد که دو قرن بعد و تا زمانی که توسط پرتغالی‌ها اشغال شد، مرکز ولایات خلیج فارس، از جمله بحرین، بود.

قلعه پرتغالی های جزیره هرمز

شاه عباس، سال ۱۶۲۲ میلادی جزیره ی هرمز و سواحل جنوبی ایران توی خلیج فارس رو از اشغال پرتغالی‌ها خارج کرد، شهرهای هرمز و گمبرون رو تخریب کرد، و بندر عباس فعلی رو بر روی خرابه‌های گمبرون بنا کرد.

جزیره‌ ی هرمز، یه جزیره‌ی‌ بیضی شکل و  یه گنبد نمکی توی خلیج فارسه که ۸ کیلومتر با بندرعباس فاصله داره. این جزیره رو به دلیل موقعیت جغرافیایی و مجاورتش با تنگه ی هرمز، کلید خلیج فارس می‌دونن. و همین موقعیته که اونو در طول تاریخ، از نظر راهبردی و بازرگانی از اهمیت خاصی برخوردار کرده‌.

سطح جزیره ی هرمز رو طبقات رسوبی و آتشفشانی تشکیل داده‌ن. طبقات نمکی هم به صورت تپه‌هایی قسمت اعظم جزیره رو پوشونده‌ن و بیشترشون از جنس نمک خوراکی هستن. بلندترین نقطه‌ی این طبقات نمکی ۱۸۶ متر از سطح دریا ارتفاع داره و قطر بزرگ‌ترین اون‌ها هشت کیلومتره.

یکی از مهمترین و مشهورترین معادن هرمز، معدن خاک سرخ جزیره هرمزه. این معدن قبلا برای خاک سرخش استخراج و به خارج صادر می‌شده که الان دو سالی هست که دیگه این کار انجام نمیشه. نمک آبی و سنگ لاشه، معادن دیگه‌ی این جزیره رو تشکیل می‌دن. شهر هرمز مرکز جزیره ی هرمزه. این جزیره آب شیرین نداره و آب آشامیدنی اون از بندرعباس تأمین می‌شه.